Beyond the News: India's antiek, thuis verwaarloosd maar in het buitenland gekoesterd
Jarenlang hebben activisten in Chandigarh gewezen op de nalatigheid en het gebrek aan onderhoud waardoor veel antiek uit de stad is verdwenen en op internationale veilingen is verschenen.
Meubels ontworpen door Corbusier in het City Museum, Chandigarh. (Bestandsfoto) Vorige week schreef het Directorate of Revenue Intelligence aan de regering van Punjab waarin werd opgeroepen tot actie tegen een hoge regeringsfunctionaris wegens vermeende transacties met een zakenman die beschuldigd werd van het smokkelen van meubels van Le Corbusier en Pierre Jeanneret uit Chandigarh. Het benadrukt een contrast: dergelijk antiek wordt zeer gewaardeerd door verzamelaars over de hele wereld, maar wordt in India grotendeels genegeerd. Jarenlang hebben activisten in Chandigarh gewezen op de nalatigheid en het gebrek aan onderhoud dat ertoe heeft geleid dat veel stoelen, boekenplanken, banken, tafels, lampen en andere armaturen van Corbusier en Jeanneret uit de stad zijn verdwenen en op internationale veilingen zijn verschenen, waar ze routinematig hoge prijzen.
Het lokmiddel van Chandigarh-meubels
Toonaangevende architect Le Corbusier begon in 1928 met het ontwerpen van meubels, in samenwerking met de Franse architect Charlotte Perriand en vervolgens zijn neef de Zwitserse architect Pierre Jeanneret. Deze stukken worden overal zeer gewaardeerd door verzamelaars en halen nu astronomische prijzen wanneer ze op veilingen verschijnen. Alleen al op deze gronden zouden de meubels die Corbusier en Jeanneret voor Chandigarh ontwierpen, waardevol zijn geweest.
Wat ze extra begeerd maakt, is hun herkomst. Zelfs toen het werd gebouwd, werd Chandigarh geprezen als het meesterwerk van Le Corbusier. De meeste toonaangevende verzamelaars willen er dus een stuk van, en de beste manier is om een van de vele originele meubels te kopen die speciaal voor de stad zijn ontworpen.
Shanay Jhaveri, redacteur van het boek Chandigarh is in India en assistent-conservator van Zuid-Aziatische kunst in het Metropolitan Museum of Art in New York, zegt dat de aantrekkingskracht van het meubilair van Chandigarh ligt in de belofte die de stad ooit had als de toekomst van een nieuw onafhankelijk India. We kunnen teruggaan naar Sunil Khilnani's suggestie, gedaan in de Idea of India, dat de stad Chandigarh zelf nooit het kosmopolitisme heeft bereikt waarop werd gehoopt en eerder - en ik citeer hem - 'een museumstuk werd dat bescherming nodig had tegen zijn eigen gewelddadig ruziënde burgers en verwoestingen van het klimaat'. Deze stoelen, sofa's, bureaus, tafels dragen zo de utopische belofte van de moderniteit van het midden van de 20e eeuw en zijn transnationale banden die zo afwezig zijn in ons huidige moment dat het misschien voor deze impulsen is dat verzamelaars er lang naar op zoek zijn.
Hoge prijzen
Antiquairs, geleid door de Parijse Eric Touchaleaume - die soms wordt aangeduid als de Indiana Jones van antiek meubilair en een erkende expert is op het gebied van de erfenis van Corbusier en Jeanneret in Chandigarh - hebben de afgelopen 20 jaar veel van het meubilair opgepikt vanwege gebrek aan onderhoud in combinatie met onwetendheid over de werkelijke waarde leidde ertoe dat het werd weggegooid of verkocht voor slechts Rs 33 per tafel. De items die werden gekocht door internationale dealers - waaronder de enorme collectie van Touchaleaume - begonnen al snel in veilingcatalogi te verschijnen, met minimumprijzen die in de buurt van enkele duizenden dollars liepen. Tijdens de Design-verkoop in New York afgelopen juni, bijvoorbeeld, heeft veilinghuis Bonhams het teakhouten 'Demountable Desk', ontworpen door Jeanneret voor Chandigarh's Secretariat, genoteerd voor $ 20.000-30.000. De iconische 'V-Leg'-stoelen van Jeanneret hebben een thuis gevonden in de collecties van vele enthousiastelingen, waaronder de socialite Kourtney Kardashian, van wie bekend is dat hij een tiental van deze stoelen heeft. Een set van acht van deze V-Leg stoelen werd op de Bonhams Design-veiling verkocht voor $ 21.250, terwijl een bibliotheektafel $ 62.500 opleverde.
De prijzen die de meubels van Chandigarh op internationale veilingen hebben opgehaald, hebben de aandacht getrokken van veel Chandigarh-activisten die bij de overheid hebben gelobbyd om de waarde van het erfgoed van de stad te erkennen en de verkoop van deze items in het buitenland te stoppen.
Echter, de weinige keren dat de Indiase autoriteiten tussenbeide kwamen en probeerden de veilingen te stoppen, werden bonnen overgelegd om aan te tonen dat de meubels legaal waren gekocht. In februari 2010 probeerde de UT-administratie een veiling van Chandigarh-meubels door Artcurial uit Parijs te stoppen, maar moest zich terugtrekken toen uit onderzoek bleek dat het meubilair legaal was verkregen.
Het jaar daarop probeerden de Indiase autoriteiten de verkoop van Chandigarh-meubels door het Amerikaanse veilinghuis Wright tegen te houden. Wright weigerde niet alleen de verkoop stop te zetten, maar publiceerde ook een bericht waarin het gebrek aan belangstelling van de Indiase autoriteiten voor het meubilair werd benadrukt, waardoor het in de eerste plaats als rommel werd verkocht. Het bericht citeerde een officiële brief uit 1986, geschreven door de toenmalige hoofdarchitect en secretaris van Chandigarh, architectuur, waarin stond dat hierbij sancties worden verleend krachtens Regel 10, Schema VII van de Delegation of Financial Power Rules, om de artikelen van winkels als onbruikbaar te verklaren en hun beschikking op een openbare veiling. Wright schreef: Wij zijn van mening dat de Indiase regering geen wettelijke rechten heeft op deze werken, vooral gezien het feit dat de Indiase regering dacht dat deze werken 'rommel' waren en toestemming gaf voor de verkoop van deze werken op een openbare veiling.
Recht & erfgoed
Het meubelerfgoed van Chandigarh bevindt zich in feite in een legale schemerzone, omdat het nu door iedereen - inclusief de autoriteiten - als waardevol wordt erkend, maar nog steeds verstoken blijft van enige daadwerkelijke bescherming volgens de Indiase wet.
nettowaarde eddie vedder
Activist Ajay Jagga, een advocaat, zegt dat hij verschillende autoriteiten over de kwestie heeft benaderd, waaronder het Chandigarh High Court en het CBI. Ik schreef aan het ministerie van Cultuur dat, aangezien dit een kwestie van nationaal erfgoed is, ze een manier moeten vinden om deze meubels tot 'kunstschatten' te verklaren. Dat zou betekenen dat ze het land niet kunnen worden verkocht, zei Jagga.
Hij heeft hierover tweemaal het ministerie benaderd; bij beide gelegenheden verklaarde de Archaeological Survey of India, waaraan de zaak was doorgestuurd, dat ze er niets aan kon doen. ... Deze zaken moeten worden behandeld volgens de bepalingen van de geldende wetgeving van het land, schreef de ASI in antwoord op de laatste brief van Jagga, die oorspronkelijk naar het PMO was gestuurd. Zoals al eerder aangegeven dat de Antiquities and Art Treasures (AAT) Act, 1972 handelt over de objecten die worden gedefinieerd als antiquiteiten onder de bepalingen van de bovengenoemde wet. Volgens artikel 2 van de wet moet het object, naast de andere criteria, niet minder dan 100 jaar bestaan. Daarom moesten de als oudheid te verklaren artefacten die minder dan 100 jaar oud zijn, worden gewijzigd in de bestaande wetgeving.
Volgens Jagga betekent dit niet dat de meubels niet als 'kunstschatten' kunnen worden aangemerkt. De AAT-wet definieert een 'kunstschat' als ..elk menselijk kunstwerk, niet zijnde een oudheid, door de Rijksoverheid bij kennisgeving in de Staatscourant verklaard als kunstschat in de zin van deze wet, gelet op zijn artistieke of esthetische waarde. Bovendien, zegt Jagga, is het volgens artikel 49 van de Grondwet de plicht van de staat om voorwerpen van nationaal belang te beschermen.
Deel Het Met Je Vrienden:
