Lockdown-vers: Tishani Doshi en Sharanya Manivannan reflecteren op de huidige tijd
Lockdown vers is, zoals de naam al doet vermoeden, een serie die bestaat uit introspectie, onderzoek naar en reflectie op de tijd waarin we leven. Deze week hebben we elk een gedicht van Tishani Doshi en Sharanya Manivannan.
Lockdown vers is, zoals de naam al doet vermoeden, een serie die bestaat uit gedichten die introspecteren, onderzoeken en reflecteren op de tijd waarin we leven. (Bron: Jonathan Self, Catriona Mitchell | Ontworpen door Gargi Singh) De Coronapocalyps zal op de televisie worden uitgezonden
Dat zijn geen vogels die je hoort, alleen hun corresponderende gaten in de lucht.
– ANSELM BERRIGAN
hoeveel is charlize theron waard
Stilte is nooit magisch in deze republiek.
Wij geloven in processie, in uiting,
in het eren van de doden, niet door te zwijgen
voor een minuut, maar door de straat op te gaan
en op een trommel slaan. Zo begroeten we verdriet.
Met rozenblaadjes en drank en dansende ledematen.
We zijn niet het type om onze lippen te naaien uit protest,
we worden ook niet gek als je ons ondersteboven vastbindt
en stel ons bloot aan het gekrijs van stervende konijnen.
Onze goden zijn voorstander van bekkens.
Het is het andere dat ons doodt: het veld
van ononderbroken gras, het steeds maar doorgaan van niets.
Hoe kun je het verdragen? Er zijn altijd geweest
twee soorten mensen: degenen wiens harten
kan staan om naast vulkanen te leven,
en degenen die brieven schrijven aan de buren,
vragen wanneer het een goed moment is om de tapijten te verslaan,
en is het mogelijk om het af te zwakken op de piano?
Dit begrafenislied is anders. Het vraagt naar ons
om alleen te sterven, in een put te stappen met ontstoken longen,
alleen om te ontdekken dat je niet in het water bent, maar aan het verdrinken
op het droge. Dus zeker, we kunnen onze potten en pannen slaan
vanaf balkons kunnen we dankbetuigingen schrijven
en stuur ze in luchtballonnen, zodat de levenden
op andere planeten kunnen getuige zijn van onze desintegratie.
Zien ze hoe verdrietig we zijn, hoe ontzet?
Hoe we bewegen als acteurs in een stomme film,
onze bewegingen wild en schokkerig. Lachen ze?
bij de ironie van de titelkaarten van onze regering:
Adem makkelijk! & Maak je geen zorgen!
hoeveel is tom green waard
Niets gaat de economie tanken!
Wie had gedacht dat het einde zo compleet zou zijn?
We vallen om en staan weer op, de modder
op onze knieën te hongerig om te schreeuwen, een onzichtbare
orkest van violen, ons vanuit de coulissen aansturend.
— Tishani Doshi
Soms zijn er cyclonen
Kom naar de stad van bloeiende neem.
Er is hier een blad met uw naam in vermeil,
en een met zout bespoten kust doorschoten van zonnestralen.
Breng me de rauwheid die niet zou genezen
door je vreemde omzwervingen, draaiende kruispunten
dat liet zien: thuis is nooit waar je het hebt achtergelaten.
Houd de waarheid vast, in evenwicht gehouden door zijn tegenpool.
Ik weet wat ik je vraag te verbeuren.
Ik heb geen prestige beloofd, alleen zomers
van smeulende bloei, hoewel wat wij de onze noemen
bestaat uit rook, schroom, dorst en geruchten.
Ja, ik teken je hier waar er zo schaars is
te loven in een lied. Soms zijn er cyclonen.
Altijd is er mijn lantaarnhart, een magneet.
- Sharanya Manivannan
Lockdown vers is, zoals de naam al doet vermoeden, een serie die bestaat uit introspectie, onderzoek naar en reflectie op de tijd waarin we leven. De dichters hebben zeer genereus toegestemd om hun tot nu toe ongepubliceerde werken te delen. Voor deze week hebben we één gedicht van Tishani Doshi, dichter en auteur van Small Days and Nights (2019). Ze had de Forward Poëzieprijs gewonnen voor haar debuutbundel Landen van het lichaam (2006). De andere is van Sharanya Manivannan, dichter en auteur van The Queen of Jasmine Country (2018).
Deel Het Met Je Vrienden:
