Hoe Lashkar-e-Jhangvi's anti-Shia-kruistocht een oorlog tegen de Pak-staat werd?

Quetta-aanval toont aan dat het doden van de topleiders van de groep vorig jaar slechts een leesteken was in de bloedige geschiedenis.

De geschiedenis van de Lashkar-e-Jhangvi is er een van haat jegens de sjiieten, die hen een reeks dodelijke aanvallen hebben zien uitvoeren (zoals in Quetta, 2013 (Bron: Reuters)

Iedereen keek toe hoe het gebeurde, sommigen juichten, anderen zwijgen. Het gepeupel, aangevoerd door zo'n 50 mannen met wapens, sleepte de drie vrouwen hun huis uit, scheurde hun kleren uit, scheerde hun haar en maakte hun gezicht zwart. De vrouwen werden vervolgens naakt naar het plaatselijke politiebureau gemarcheerd, onder begeleiding van agenten. Intizar-ul-Haq Muaviah, de politicus die de menigte leidde, zei dat de vrouwen prostituees waren; en de sjiitische gemeenschap, waartoe zij behoorden, vervuilde het land. Hij werd niet gestraft voor de misdaad; het was een kleine in vergelijking met de anderen die hij had gepleegd als lid van een anti-sjiitische militie.

Kijk wat er nog meer nieuws maakt:

Weinigen herinneren zich het verhaal van Shahnaz Bibi, de vrouw die op 29 september 2009 door de straten van Phool Nagar, nabij Lahore, marcheerde: de ene verontwaardiging verdrong de andere, terwijl het juridische proces voortduurde.

Het verhaal is echter de sleutel tot het begrijpen van de echte betekenis van de terroristische aanslag van maandagavond op politiecadetten in Quetta, waarbij ten minste 61 doden en meer dan 100 gewonden vielen. De daders vormden de militaire voorhoede van de menigte in Phool Nagar, die vocht om Pakistan opnieuw te maken naar hun beeld van een islamitische staat. Van een campagne tegen een ongelovige sekte is hun oorlog veranderd in een oorlog tegen een 'afvallige' staat.

***

De aanval op politiecadetten op maandag toont aan dat de campagne van de soennitische extremistische groepering tegen een ‘ongelovige’ sekte nu is veranderd in een oorlog tegen wat zij ziet als een ‘afvallige’ staat. (Bron: Reuters)

Volgens de inspecteur-generaal van het door het leger gestationeerde Frontier Corps in Balochistan worden onderschepte telefoontjes dinsdag in verband gebracht met de aanvallers van Quetta en de Al-Alami-factie van Lashkar-e-Jhangvi – een van de vele anti-sjiitische groepen die verantwoordelijk zijn voor honderden moorden gericht op zowel bij de religieuze minderheid als bij de staat. De Islamitische Staat heeft echter ook de verantwoordelijkheid voor de moorden opgeëist door foto's vrij te geven van mannen die volgens hem de drie aanvallers waren die de aanval uitvoerden.

Hoewel de schijnbare tegenstelling velen in verwarring heeft gebracht, zijn de twee beweringen helemaal niet tegenstrijdig: de Islamitische Staat in Zuid-Azië is meer een vlag dan een organisatie, gevlogen door een ongelijksoortige coalitie van jihadistische organisaties die door gedeelde ideologie en omstandigheden zijn samengebracht.

***

iggy nettowaarde

In 1984 richtte een obscure geestelijke genaamd Maulana Haq Nawaz Jhangvi het Anjuman-e-Sipah-e-Sahaba Pakistan op in de stad Jhang in Punjab. Aangedreven door het islamiseringsproject van generaal Zia-ul-Haq, zag hij zijn organisatie als de voorhoede van de soennitische orthodoxie tegen het Iraanse radicalisme, en een kracht die zou helpen bij de transformatie van Pakistan in een militaristische theologische staat. Maulana Jhangvi behoorde tot een nieuwe generatie Pakistaanse geestelijken die rond die tijd opkwamen en afstudeerden aan seminaries die hun denken te danken hadden aan de Deobandi-traditie, en hun politiek aan de ultrarechtse Jamiat-e-Ulama-e-Islam.

Jarenlang deed de Sipah-e-Sahaba, zoals het zichzelf noemde nadat het in 1985 het woord Anjuman uit zijn naam had geschrapt, weinig anders dan lobbyen bij de staat en Saoedi-Arabië voor geld. Het kader bepleisterde muren in Jhang met graffiti: Kaffir, kaffir - Shia kaffir was een bijzonder fantasieloze slogan.

In december 1990 vermoordde de SSP echter de Iraanse diplomaat Sadiq Ganji, waarmee de basis werd gelegd voor wat een lange en moorddadige campagne zou blijken te zijn. Maulana Alam Tariq, Riaz Basra, Akram Lahori en Malik Ishaq zouden belangrijke spelers worden in het jihadistische landschap – en in de politiek van Punjab.

***

Net als andere Deobandi-groepen, zoogden de Sipah-e-Sahaba aan de uiers van de Harkat-ul-Jihad-e-Islami, de grootste van de Deobandi-jihadistische groepen die waren opgericht om te vechten tegen de Sovjet-Unie in Afghanistan. Het kader van de Sipah-e-Sahaba trainde in hun kampen en deelde hetzelfde wereldbeeld, met één belangrijk verschil: waar andere groepen in de jaren negentig naar buiten gingen om in Kasjmir te vechten, was hun oorlog gericht op de vijanden van de islam binnenin.

In de jaren die volgden, versplinterden de verschillende constituerende facties, versplinterden ze opnieuw en vormden ze opnieuw. De Lashkar-e-Jhangvi werd bijvoorbeeld opgericht in 1996, nadat rebellen meenden dat de leiding de ware doelstellingen van de Sipah-e-Sahaba uit het oog had verloren en verstrikt raakte in de politiek. Lashkar-e-Jhangvi Al-Alami was een tak van deze nieuwe groep, verantwoordelijk voor operaties van internationaal belang.

Nadat generaal Pervez Musharraf aan de macht was gekomen, hielp het Inter-Services Intelligence Directorate de verkiezing van Sipah-e-Sahaba-chef Maulana Azam Tariq tot de Nationale Assemblee, waarbij hij hem zag als een tegenwicht voor zowel democraten als jihadisten. Hij betaalde de gunst terug door te stemmen op de gevolmachtigde premier van de militaire heerser, Mir Zafarullah Jamali, die met één stem won.

Maar in de jaren na de militaire crisis tussen India en Pakistan van 2001-2002 begon het regime van generaal Musharraf jihadistische groepen in Pakistan te verstikken. Riaz Basra, de leider van de Lashkar-e-Jhangvi, werd gedood. De Sipah-e-Sahaba wendde zich tot de Pakistaanse Moslim Liga-Nawaz van de huidige premier Nawaz Sharif voor hulp. Rana Sanaullah en Sardar Zulfiqar Khan van de PML (N) gaven aanhangers van de Sipah-e-Sahaba een thuis binnen de partij, in ruil voor het gebruik van haar netwerken tegen de Pakistaanse Volkspartij en het leger.

kitana turnbull leeftijd

***

Na de algemene verkiezingen van 2008 in Punjab, schreef analist Mujahid Husain, accepteerden verschillende PML(N)-kandidaten indirect het feit dat hun verkiezingsoverwinning niet mogelijk was zonder de hulp van sektarische en extremistische religieuze groepen. Het waren deze krachten die het klimaat creëerden voor evenementen zoals die in Phool Nagar - en een reeks gruwelijke terroristische slachtingen van de sjiieten die de geschiedenis van Pakistan bepaalden.

De deal zag de Lashkar-e-Jhangvi, nog steeds nauw verbonden met de Sipah-e-Sahaba, ongekende macht uitoefenen. In een pamflet uit 2011 verklaarde het dat alle sjiieten het waard zijn om te doden. We zullen Pakistan verlossen van [deze] onreine mensen. Pakistan betekent land van de zuiveren, en de sjiieten hebben geen recht om hier te zijn. Malik Ishaq, het hoofd van de Lashkar-e-Jhangvi, toerde door het land om opruiende preken te houden en zou opdracht hebben gegeven tot de aanval van 10 januari 2013 op een snookerhal die bezocht werd door jonge etnische Hazara's, waarbij 92 doden vielen.

Vorig jaar sloeg de staat echter eindelijk terug, uit angst dat de jihadisten onherroepelijk in de armen van Islamitische Staat zouden drijven. Inlichtingendiensten waarschuwden dat er ontmoetingen waren tussen Lashkar-e-Jhangvi-leiders en topfunctionarissen van de Islamitische Staat, waarbij plannen werden gemaakt die het Pakistaanse leger zelf zouden bedreigen.

Ishaq en zijn twee zonen, Usman en Haq Nawaz, werden in hechtenis genomen - en dagen later werden alle drie, en elf andere kaderleden, gedood tijdens een mysterieuze politie-ontmoeting.

Elementen van de Lashkar-e-Jhangvi reageerden door zich terug te trekken in de beschermende omhelzing van pro-islamitische jihadisten in Pakistan, zoals Jundullah en facties van de Tehreek-e-Taliban. Er is weinig bekend over wie deze nieuwe netwerken leidt, maar aanvallen zoals die van maandag hebben onomstotelijk aangetoond dat ze dodelijk zijn.

Farhan Zaidi en Muhammad Ismail Khan, die deze nieuwe netwerken in een recent essay analyseerden, merkten op dat, hoewel de Islamitische Staat het misschien moeilijk zal vinden om zijn controle uit te breiden naar Pakistan, hij in staat zou kunnen zijn om genoeg aanhangers – strijders en polemisten – bij elkaar te krijgen om onrust in Pakistan voor de komende jaren.

De moord op zijn topleiders vorig jaar, zo lijkt het, was slechts een leesteken in het verhaal van Lashkar-e-Jhangvi.

Deel Het Met Je Vrienden: