Hoeveel Dalit-auteurs uit Bihar heb je gelezen? Dit is waarom je dat niet hebt gedaan

Dalits in Bihar hebben een hoge bevolking en politieke mobilisatie. En toch hebben hun geschriften geen 'mainstream' populariteit bereikt, met zowel oorzaken als gevolgen die verband houden met kaste.

Een groot deel van de Dalit-verhalen bevindt zich op het gebied van podiumkunsten, zoals dit straattheater in een dorp in Chapra. (Express foto)

Er zijn onlangs twee dingen gebeurd. Universiteit van Delhi is geschrapt uit de Engelse syllabus twee Dalit-auteurs, wat leidde tot een wijdverbreid geroezemoes en verzet. En het National Crime Records Bureau heeft zijn 2020-gegevens vrijgegeven , met een lijst van onder andere misdaden tegen geregistreerde kasten (SC) in India.

Bihar, de staat met de op twee na grootste SC-bevolking van het land volgens de volkstelling van 2011, komt prominent voor in de tweede en valt op door zijn afwezigheid in de eerste. In de laatste cijfers van de NCRB zag de staat het op één na hoogste aantal misdaden tegen geregistreerde kasten in het land. De DU-aflevering leidde tot een gesprek over het schrijven van Dalit in India, maar er werden maar weinig auteurs uit Bihar genoemd.

is Josh Gad getrouwd

Dus wat gebeurt er met Dalit-literatuur in Bihar? In een dichtbevolkte staat met politiek gemobiliseerde lagere kasten, waarom moet de ondergeschikte literatuur nog steeds populair worden, en wat zijn de gevolgen van deze beperkte zichtbaarheid?

In de 21e eeuw, in dit tijdperk van panopticonzichtbaarheid, leeft en sterft een groot deel van de Dalits in Bihar in duisternis, zegt Richa, 29, een afgestudeerde Hindi-literatuur aan de Magadh University in Bodh Gaya, die haar niet volledig wilde geven naam. Mijn achternaam maakt mijn kaste duidelijk. Maar ik spreek eenvoudig als een persoon die in Bihar heeft gewoond en gestudeerd, en ik kan je dit vertellen - savarna's en sommige dominante OBC's kennen niet eens veel woorden die door Dalits worden gebruikt. Hun taal, manier van leven, volksverhalen, geleefde ervaringen zijn niet gedocumenteerd en daarom gemakkelijk onzichtbaar, voegt ze eraan toe.

Dit gebrek aan documentatie komt voort uit uitsluiting op verschillende niveaus. Volgens de volkstelling van 2011 kan meer dan de helft van de SC-bevolking in Bihar niet lezen of schrijven - het algemene alfabetiseringspercentage van SC's is 48,6 procent, waarbij de alfabetisering niet uniform is verspreid over de verschillende geplande kasten in de staat. De SC's die erin slagen om een ​​opleiding op hbo-niveau af te ronden, spreken van vooringenomenheid en ontmoediging in academische ruimtes.

Een van de prominente literaire Dalit-stemmen in de staat is Budh Sharan Hans, 79, die met pensioen ging als plaatsvervangend verzamelaar in de regering van Bihar, korte verhalen en essays heeft geschreven en al bijna nu drie decennia.

Sharan zegt dat toen hij op de universiteit zat, de sfeer ten aanzien van het schrijven van Dalit vijandig was. Ik ben in 1942 in het dorp Tilora in Wazirganj geboren in een gezin van lagere kasten. Na schooltijd besteedde ik mijn tijd aan het hoeden van vee; dat ook, niet mijn eigen vee. Ik was toen een van de weinige Dalits die een masteropleiding haalde. Voor de MA in Hindi literatuur aan de Magadh University moest ik een proefschrift indienen. De meeste studenten kozen onderwerpen die verband hielden met mythologie, 'de weergave van de natuur in de poëzie van Sumitranandan Pant', enz. Deze onderwerpen zeiden me niets.

Ik besloot te schrijven over het vocabulaire dat wordt gebruikt door lagere kasten - hoe de verschillende gereedschappen van een schoenmaker worden genoemd, wat een kapper de tas noemt die hij met zijn uitrusting meedraagt. Mijn professor, een brahmaan, was razend. Ik herinner me dat hij me vroeg: 'Je verwacht dat ik met lagere kasten praat om te verifiëren wat je schrijft!!'. Dit waren de mensen die de wereld van publiceren en schrijven controleerden, en in grote mate nog steeds beheersen. Je kunt je voorstellen hoezeer ze Dalit-literatuur zullen aanmoedigen, zegt Sharan.

In de loop der jaren hebben de gemachtigde lagere kasten zich ingespannen om lezen binnen de gemeenschap toegankelijk te maken. Sharan runt een initiatief genaamd de 'jhola pustakalaya' (bibliotheek in een tas). We stoppen zeg maar 20 boeken, van fictie, filosofie, Amedkarite-geschriften, in een tas, en laten de tas achter in een of andere SC-nederzetting. Nadat die buurt zijn vulling heeft gelezen, geven ze de 'jhola' terug en geven we het door aan een ander gebied. Literaire ruimtes proberen ons buiten te houden. Dus we nemen literatuur mee naar onze ruimtes, zegt hij.

Andere auteurs zeggen dat de dingen de afgelopen 10-20 jaar zijn verbeterd, maar dat er nog veel meer moet worden gedaan.

Karmanand Arya heeft een bundel met korte verhalen van mede-Dalit-auteur Vipin Bihari geredigeerd en werkt aan de publicatie van andere subalterne geschriften in verzamelde volumes. (Foto aangeleverd door de auteur)

Karmanand Arya, auteur en assistent-professor Hindi aan de Central University of South Bihar, Gaya, zegt dat hoewel een Dalit-auteur het nu gemakkelijker zal vinden om gepubliceerd te worden, erkenning en representatie nog ver weg zijn. Lichamen als Sahitya Akademi zijn nog steeds buiten ons bereik. De Dalit-auteurs die ze promoten, zijn meestal gevestigd in New Delhi of hebben daar connecties. Er is de afgelopen jaren veel geschreven door Dalit in Bihar, maar online kun je nauwelijks iets vinden, waardoor de toegankelijkheid beperkt is. Er zijn maar weinig in Bihar geboren Dalit-auteurs die les krijgen aan de staatsuniversiteiten. Veel Dalit-boeken gaan over hun eigen ervaringen, die de hogere kasten niet in een goed daglicht stellen. Dit wordt ommuurd als ‘autobiografische’ en dus geen ‘grote’ literatuur, zegt Arya.

Arya heeft een bundel met korte verhalen van mede-Dalit-auteur Vipin Bihari geredigeerd en werkt aan de publicatie van andere subalterne geschriften in verzamelde volumes.

Wat betreft de vertegenwoordiging in de syllabi van de staatsuniversiteit, zegt prof Uday Raj Uday van Women's College, Khagaul, dat het selectieproces moet worden verbeterd. Op dit moment wordt er in heel Bihar geen standaard syllabus gegeven; universiteiten stellen ze zelf op. Het komt dus voor dat de persoonlijke voorkeuren van degenen die de syllabus bepalen binnensluipen. Nu is er echter sprake van dat de overheid de syllabus enigszins standaardiseert, en dat kan meer inclusief blijken te zijn, zegt hij.

guy fieri netto waarde

Er zijn anderen die zeggen dat literatuur als geheel, en niet alleen Dalit-literatuur, het niet zo goed doet in Bihar. Ramesh Ritambhar, professor aan het Ram Dayalu Singh College in Muzaffarpur, zegt: De leescultuur zelf in Bihar laat veel te wensen over. Met uitzondering van enkele populaire Engelse auteurs zoals Chetan Bhagat en Amish Tripathi, staan ​​mensen niet bepaald in de rij om een ​​fictief boek te kopen. We doceren Dalit-literatuur op universitair niveau; er is een hele sectie genaamd Dalit Chetnakhand. Maar als je vraagt ​​waarom er in Bihar maar weinig grote, goed erkende Dalit-auteurs zijn verschenen, moet je begrijpen dat schrijven als beroep geen leefbaar loon oplevert. Steeds meer Dalits krijgen een opleiding, maar ze gaan naar techniek, overheidsdiensten, beroepen die hun levensstandaard kunnen verbeteren.

Musafir Baitha, een andere Dalit-auteur en ontvanger van Bihars Navodit Sahityakar Puraskar (een prijs voor beginnende schrijvers) in 1999, zegt dat hier de behoefte aan overheids- en institutionele steun het grootst is.

Musafir Baitha promoveerde op Dalit-autobiografieën in het Hindi. (Foto aangeleverd door de auteur)

De regering van Bihar geeft jaarlijks publicatiesubsidies van maximaal Rs 3 lakh aan nieuwe auteurs in het Hindi en Urdu, en heeft ook een prijs voor opmerkelijk werk in het Hindi, waarvoor auteurs in het hele land in aanmerking komen. Maar meer gerichte regelingen kunnen Dalit helpen schrijven. Ook is het concept van uitgevers die auteurs benaderen en royalty's betalen vrijwel afwezig. Het zijn de auteurs die uitgevers benaderen, wiens rol het is om de boeken gewoon te drukken. Van publiciteitsrondleidingen en lezingen is geen sprake. Ook is het onderwijzen van Dalit-literatuur in de klas nog grotendeels plichtmatig. Leraren die niet uit deze kasten komen, hebben geen idee van onze geleefde realiteit en hebben niet veel wil om te leren.

Baitha's PhD ging over Dalit-autobiografieën in het Hindi. Hij en Karmanand Arya hebben ook een Dalit-poëziecollectie van Bihar en Jharkhand samengesteld.

Sharan zegt dat het maar goed is dat Dalit-literatuur uit de buurt van grote uitgeverijen is gebleven. Als een reguliere uitgever mijn boek verkoopt, zal hij het onbetaalbaar prijzen; het boek wordt voor de helft van de Dalits in de staat onbetaalbaar, zegt hij.

Maar waarom heeft de Dalit-gemeenschap, ondanks politiek een sterke stem, nog steeds geen belangrijke mainstreammarkt gevormd? Hierop zegt Baitha dat de politiek van de stembank niet goed past bij hervormingen. Om een ​​sterke leescultuur in te prenten, heeft de gemeenschap een sociale opschudding nodig. Ze moeten te horen krijgen dat 'dit ook voor jou is'. Maar de Dalit-politiek in Bihar beperkt zich nog steeds alleen tot identiteitsbevestiging.

Uday Raj wijst erop dat Dalit in Bihar geen monoliet is. De gemeenschap is gefragmenteerd in tientallen subkasten. Regeringen hebben programma's bedacht die gericht zijn op specifieke sub-kasten, met electorale winst als leidend principe, voegt hij eraan toe.

Er zijn weer anderen die zeggen dat publiceren en erkenning voor gepubliceerde auteurs slechts het halve werk is. Een hele schat aan Dalit-verhalen bevindt zich in de podiumkunsten, het is oratuur. En dit is helemaal niet gedocumenteerd. Steeds vaker vragen theaterartiesten dat ik hun video's online zet. Ze hebben begrepen dat dit hun enige manier van documentatie is, zegt Jainendra Dost, filmmaker die het Bhikhari Thakur Repertory Training & Research Center in Chhapra leidt.

Verhalen als Reshma en Chuharmal (liefdesverhaal van een vrouw uit de hogere kaste en Dalit-man), de legende van Raja Salhesh (een Dalit-volksheld) worden nog steeds onder groot applaus in dorpen opgevoerd. Maar de hogere kasten sturen ze naar de doos met volkskunst, wat geen geweldige literatuur is. Ook zijn de Dalit-dialecten anders dan wat de Savarna's spreken. Maar deze dialecten worden niet waardig geacht om literair te worden genoemd. Kortom, alles wat anders is dan savarna's is inferieur, zegt Dost.

Deze uitsluiting heeft ervoor gezorgd dat terwijl de stemmen van een bepaalde sectie ongehoord blijven, de onderdrukkende praktijken van de andere sectie aan de kritische blik ontsnappen.

Literatuur wordt verondersteld de spiegel van het leven te zijn. In Bihar is deze spiegel beslagen en gierig. De levens, ervaringen, het hele bestaan ​​van sommige secties moeten er nog duidelijk in worden weerspiegeld, zegt Arya.

Deel Het Met Je Vrienden: