Danny Shanahan, cartoonist met een absurd tintje, sterft op 64-jarige leeftijd

Daniel Patrick Shanahan werd geboren op 11 juli 1956 in Brooklyn, New York, en groeide op in Northport, op Long Island, en Bethlehem, Connecticut. Hij was een van de 11 kinderen van Bernard Shanahan, een manager bij elektronicabedrijf Perkin-Elmer, en Kathleen (Novosel) Shanahan, een huisvrouw

Een meegeleverde afbeelding toont een cartoon van Danny Shanahan. Hij was 64. (The New Yorker via The New York Times)

Geschreven door Richard Sandomir

Danny Shanahan, een vrolijke cartoonist die een stand-upcomics cadeau had voor oneliners, maar wiens lange samenwerking met The New Yorker vorig jaar onder een wolkje eindigde, stierf maandag in een ziekenhuis in Charleston, South Carolina. Hij was 64.

De oorzaak was meervoudig systeemorgaanfalen, zei zijn vrouw, Janet Stetson. Hij woonde in Mount Pleasant, South Carolina.

Van 1988 tot vorig jaar publiceerde Shanahan ongeveer 1.000 cartoons in The New Yorker. Getekend met een nonchalante stijl en een absurdistisch oog, werden ze bevolkt door een arsenaal aan personages, waaronder clowns, sneeuwmannen, bidsprinkhanen, katten, honden, holbewoners, elven, apen, atleten, zakenmensen, politici, de kerstman en Elvis.

In één tekenfilm kijkt een hond op van zijn menukaart in een restaurant en vraagt ​​de ober: Is het huiswerk vers? In een andere, getiteld Mr. October, reikt een onthoofde New York Yankee in zijn kluisje naar zijn pompoenkop. In een derde, genaamd Batmom, leest Batman een naar hem gestraald bericht in de lucht dat zegt: Je zus heeft weer een promotie gekregen!

Maar Shanahans lange loopbaan bij The New Yorker eindigde met zijn arrestatie door de staatspolitie van New York in december op beschuldiging van bezit van kinderporno. Onder verwijzing naar diep verontrustende beschuldigingen tegen hem, schortte The New Yorker zijn contract op.

lana condor leeftijd

Shanahan pleitte niet schuldig. Zijn advocaat, Phil Smallman, zei dat de zaak bij zijn dood nog niet was opgelost, en voegde eraan toe dat er voor maandag een conferentie met de voorzitter van de rechtbank was gepland.

Michael Maslin, een mede-cartoonist uit New York, zei telefonisch over Shanahan: Hij was als een menselijke Pez-verspreider van humor, zijn geest altijd aan het werk. Hij was grappig, net als zijn werk. Hij was nooit af.

Hij was altijd dom. In de eerste helft van een cartoon met twee panelen beeldde Shanahan een verdrinkende jongen af ​​die schreeuwde naar een beroemde behulpzame hond: Lassie! Hulp krijgen! In het tweede paneel leunt Lassie op de bank van een therapeut - hulp krijgen. In een van zijn vele clowncartoons tekende Shanahan de ene clown die advies gaf aan een andere, die een ronde neus zo groot als een bowlingbal draagt: stel jezelf de vraag: 'Maakt het me een betere clown?'

Shanahan, een vrolijke cartoonist die een stand-upcomics cadeau had voor oneliners maar wiens lange samenwerking met The New Yorker vorig jaar onder een wolkje eindigde, stierf maandag in een ziekenhuis in Charleston, SC. ​​Hij was 64. (The New Yorker via de New York Times)

Daniel Patrick Shanahan werd geboren op 11 juli 1956 in Brooklyn, New York, en groeide op in Northport, op Long Island, en Bethlehem, Connecticut. Hij was een van de 11 kinderen van Bernard Shanahan, een manager bij elektronicabedrijf Perkin-Elmer, en Kathleen (Novosel) Shanahan, een huisvrouw.

Hij was altijd aan het tekenen, zei Stetson. Zijn ouders hadden een groot gezin met een bescheiden inkomen, maar ze hadden altijd veel boeken en veel papier op tafel. En hij was altijd grappig. Hij had een unieke manier om naar de wereld te kijken.

buster douglas vrouw

Shanahan was grotendeels autodidact; hij volgde een of twee cursussen aan het Paier College of Art in Hamden, Connecticut. Hij werkte als barman terwijl hij tekenfilms verkocht, meestal aan kleine tijdschriften maar ook aan TV Guide.

Ik maak al meer dan 30 jaar cartoons, vertelde hij in 2017 aan de website A Case for Pencils. Ik begon, in de jaren '80, als de onofficiële cartoonist voor de United States Tennis Association, dankzij een goede vriend die redacteur was van Wereldtennis tijdschrift. Gelukkig zag hij een glimp van mogelijkheden in de Kliban en Larson-knallers van deze Bleecker Street-barman, verwijzend naar B. Kliban, bekend om zijn kattencartoons met één paneel, en Gary Larson, de maker van The Far Side.

In 1988 waren Shanahan en Stetson getrouwd en zochten ze een goedkopere plek om een ​​gezin te stichten. Ze verhuisden van Rhinebeck, New York, naar Corrales, New Mexico. Kort daarna verkocht hij zijn eerste cartoon aan The New Yorker: een opvallend gespierd jongetje dat zijn essay, What I Did on My Summer Vacation, voorlas aan zijn klasgenoten. Het gezin woonde zeven jaar in New Mexico, een tijd die Stetson noemde het beste wat haar man had kunnen overkomen omdat hij zijn stijl kon ontwikkelen.

Naast The New Yorker verscheen Shanahans werk in Time, Esquire, Playboy, Fortune, Newsweek en The New York Times.

Hij publiceerde verschillende verzamelingen tekenfilms en twee kinderboeken: The Bus Ride That Changed History (2009), geschreven door Pamela Duncan Edwards over de weigering van Rosa Parks om haar zitplaats af te staan ​​aan een blanke in een bus in Montgomery, Alabama, in 1955; en Buckledown the Workhound (1993), die hij schreef en illustreerde. Hij illustreerde ook More Weird and Wonderful Words (2003), onder redactie van Erin McKean.

Naast zijn vrouw, wordt Shanahan overleefd door hun zonen, Finnegan Shanahan en Render Stetson-Shanahan; zijn zussen, Jane Petersen, Eileen Stevens, Kathryn DeAngelis en Celia, Rita en Lillian Shanahan; en zijn broers, Bernard Jr., Francis, Matthew en Terrence. (Zijn zoon Render kreeg bekendheid toen hij vorig jaar tot gevangenisstraf werd veroordeeld wegens doodslag voor de steekpartij van zijn vrouwelijke kamergenoot in 2016.)

Shanahans laatste cartoon voor The New Yorker verscheen in november. Het toont een pelgrimsvrouw die een gekookte kalkoen op een schaal houdt en tegen een andere pelgrimsvrouw zegt: Hij zegt dat mijn adelaar naar vis smaakt, dus dit jaar probeer ik iets nieuws.

jill marie degroff

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in The New York Times.

Deel Het Met Je Vrienden: