Reserveren in de privésector: een noodzaak waarvoor de tijd rijp is?

Eerder deze week adviseerde de Backward Classes Commission om tot 27 procent te reserveren in de particuliere sector. De nieuwe clausule 5 in artikel 15 staat toe dat reserveringen geldig zijn voor onderwijsinstellingen zonder hulp, maar er is geen wet van gemaakt die in bijna 11 jaar kan worden geïmplementeerd.

Voorbehoud dat eenmaal in het constitutionele kader is geaccepteerd, is geen liefdadigheidsinstelling die moet worden weggehouden van de 'meritocratie' van 'private' operaties.

Reservaten hebben al meer dan een eeuw een plaats in India, lang voordat ze in de grondwet werden opgenomen als een opstapje voor sociaal en educatief achtergebleven secties. In 1902 reserveerde Pune's Chhatrapati Maharaj stoelen in onderwijsinstellingen; de Mysore Maharaja en de staten Madras en Travancore zorgden ook voor vertegenwoordiging van de zeer achterlijken in alle betekenissen van het woord vanwege de sterk gelaagde sociale structuren en de praktijk van onaanraakbaarheid die grote delen van de bevolking eeuwenlang achterlijk had gemaakt. Ze erkenden dat alleen door actief te proberen deze geledingen op te heffen door het aanbieden van zetels in onderwijsinstellingen en op de arbeidsmarkt, een soort gelijk speelveld kon worden gecreëerd.

Eerder deze week adviseerde de Backward Classes Commission om tot 27 procent te reserveren in de particuliere sector.

Sinds het Mandal-rapport van 1989 werd aanvaard en voorbehouden het politieke universum van Noord-India binnenkwamen, is er elke keer dat er een poging werd gedaan om het debat te verbreden – de laatste keer in 2005 – een enorme terugslag omdat het de nederlaag van ‘verdienste’ is. '.

Reeds op 10 oktober 1951, toen BR Ambedkar ontslag nam uit het kabinet om te protesteren tegen de obstakels die de Hindu Code-wet tegenkwam, had hij een specifieke verwijzing gemaakt naar onafgemaakte beloften aan degenen die geconfronteerd werden met sociale discriminatie in India. Hij zei: Ongelijkheid tussen klasse en klasse, tussen sekse en seks, de ziel van de hindoeïstische samenleving die onaangeroerd blijft, en doorgaan met het aannemen van wetgeving met betrekking tot economische problemen is een farce van onze grondwet en het bouwen van een paleis op een mesthoop.

De sterke woorden die toen werden gebruikt, zeggen Dalit-activisten, waren vooruitziend. Degenen die economische criteria en andere factoren voor reservering willen invoeren, hebben de tol genegeerd die discriminerende praktijken de meerderheid van de Indiase samenleving hebben geëist, niet alleen de hindoes, maar ook de islam, het christendom en het sikhisme.

In 2005, toen de HRD-minister onder UPA1 Arjun Singh een wetsvoorstel uitvoerde om reserveringen uit te breiden van alleen openbare banen naar instellingen voor hoger onderwijs, werd de reikwijdte verhoogd om het ook uit te breiden tot toelatingen in particuliere onderwijsinstellingen, zeggen activisten. De nieuwe clausule 5 in artikel 15 staat toe dat reserveringen geldig zijn voor onderwijsinstellingen zonder hulp, maar er is geen wet van gemaakt die in bijna 11 jaar kan worden geïmplementeerd.

Degenen die pleiten voor 'verdienste in de 'particuliere' sector verdoezelen het feit dat het toestaan ​​van mensen om stoelen te kopen via hoofdsom ook een soort anti-reserveringsbeweging is, een die privileges toekent aan degenen die geld hebben. Het toestaan ​​van kapitaalvergoedingen om particuliere instellingen te verrijken, veroorzaakt echter zelden verontwaardiging.

Voorbehoud dat eenmaal in het constitutionele kader is geaccepteerd, is geen liefdadigheidsinstelling die moet worden weggehouden van de 'meritocratie' van 'private' operaties. Net als alle andere grondwettelijke garanties, moet India ervoor zorgen dat al zijn burgers in alle ruimtes kansen krijgen; het geven van voorkeur en quota aan sociaal en educatief achtergestelde delen in de privéruimte past daarom in dit grondbeginsel.

Zoals de Nationale Commissie voor Achterlijke Kasten betoogt, kan het onvermijdelijk zijn dat het aantal banen dat in de staatssector wordt gegenereerd, gestaag krimpt, wil de belofte van quota in de Grondwet enige echte betekenis hebben, deze uit te breiden naar de particuliere sector. Volgens een schatting is minder dan één procent (slechts 0,69 procent) van de banen in de
land voor opgeleide burgers vallen onder reserveringen.

giada de laurentiis netto waard 2016

Voor een evenwichtiger en rechtvaardiger India en om ervoor te zorgen dat we geen paleis gaan bouwen op een mesthoop, kunnen quota in de particuliere sector eerder een noodzaak worden dan we denken.

Deel Het Met Je Vrienden: