De last van de meritocratie

Een verbluffende catalogus van de manieren waarop verdienste de vorm aanneemt van een erfenis.

Volgens Markovits hebben acht van de tien rijkste Amerikanen tegenwoordig hun rijkdom te danken aan hun talent, niet aan erfenis of rendement op geërfd kapitaal.

THE MERITOCRACY TRAP: hoe Amerika's fundamentele mythe ongelijkheid voedt, de middenklasse ontmantelt en de elite verslindt
DANIEL MARKOVITS
Pinguïn Pers
448 pagina's
₹ 2160

hoe oud is cheri oteri

Meritocratie, het idee dat banen en beloningen moeten worden verdeeld naar vermogen en inspanning, wordt de hegemonische sociale vorm in de moderne wereld. In tegenstelling tot wat algemeen wordt gedacht, is zelfs positieve actie in principe geen afwijking van de logica van de meritocratie. Idealiter is het een manier om een ​​manier te bedenken om talent uit een grotere sociale pool te identificeren. Michael Young bedacht de term in zijn briljant dystopische vertolking in The Rise of Meritocracy (1958). Ondanks de waarschuwingen van Young, werd meritocratie gezien als een emancipatorisch idee, de belichaming van gelijke kansen. Carrières zouden openstaan ​​voor talent, niet voor de loterij van geboorte; de meest productieve burgers zouden worden beloond, niet aristocratische slappelingen; wat men doet zou belangrijker worden dan wie men is. Een idee van bekwaamheid, intelligentie plus inspanning werd de nieuwe munteenheid van erkenning.

Maar in plaats van een ideologie van emancipatie, gelijkheid en zelfontdekking te zijn, weerspiegelt meritocratie een nieuwe vorm van onderdrukking, ongelijkheid en vervreemding. Dat stelt Daniel Markovits in dit briljante, intelligente en inzichtelijke boek. Markovits schrijft met de ijver van een officier van justitie, de helderheid van een filosoof en met de verbazingwekkende gegevens van een brede economische socioloog.

Volgens Markovits hebben acht van de tien rijkste Amerikanen tegenwoordig hun rijkdom te danken aan hun talent, niet aan erfenis of rendement op geërfd kapitaal. Hoe zit het dan met de vervolging? Het is precies dit succes dat de mislukkingen van de meritocratie kenmerkt. Volgens Markovits is meritocratie een zichzelf ondermijnend project. Beloningen kunnen worden verdeeld op basis van talent. Maar de productie van talent zelf is een functie van middelen. Degenen die slagen in het meritocratische spel kunnen ervoor zorgen dat ze hun meritocratische voordelen doorgeven aan hun kinderen, door enorme middelen in te zetten.

Het boek is een verbluffende catalogus van de manieren waarop degenen die door meritocratie zijn geslaagd, ervoor kunnen zorgen dat wat ze kunnen doorgeven aan hun kinderen een groot voordeel is in menselijk kapitaal. Kortom, het heeft nu de vorm van een erfenis aangenomen. De schijnbare openheid van het systeem wordt hierdoor ondermijnd. In het oude systeem moest je rijkdom hebben om meer rijkdom te produceren; in het nieuwe systeem moeten je ouders geslaagd zijn in het spel van menselijk kapitaal om je menselijk kapitaal te produceren om competitief te zijn. Markovits is grafisch in detail hoe vicieuze deze cirkel is geworden. Kinderen van meritocratisch succesvolle ouders hebben een voordeel wat betreft het opbouwen van vaardigheden en prestaties waarmee ze kunnen slagen. Maar het voordeel is niet alleen in termen van economische middelen.

Het blijkt dat in de Verenigde Staten het huwelijk nu wordt beheerst door wat assortive paring wordt genoemd: individuen met een hoog menselijk kapitaal trouwen met andere individuen met een hoog menselijk kapitaal. Maar, en meer verrassend, het huwelijk aan de bovenkant van de inkomensverdeling is een stabielere instelling, die die kinderen een dubbel voordeel geeft. Het netto resultaat is dat meritocratie niet langer het middel is voor sociale mobiliteit: het is het verwerven van kaste-achtige kenmerken, waarbij degenen die slagen in het meritocratische spel in staat zijn hun privileges over te dragen en verschillende sociale werelden te bewonen.

Maar de meer opmerkelijke delen van het boek gaan over de sociologie van het moderne beroepsleven, dat voortkomt uit meritocratie. Het huidige meritocratische model ontleent zijn kracht aan het feit dat elites voor het eerst in de menselijke geschiedenis minstens zo hard, zo niet harder, moeten werken dan alle anderen. Er is een verbluffende groei geweest in de werkuren van alle elites in bijna alle beroepen. Advocaten gedroegen zich in het midden van de 20e eeuw blijkbaar meer als een ontspannen heer, nu werken ze 2.500-3.000 declarabele uren per jaar. Markovits stelt dat we ons in een grote ommekeer bevinden waar druk bezig zijn een teken is van meritocratisch succes; en vrije tijd wordt nu geassocieerd met zowel falen als relatief arm zijn. Maar voor Markovits is deze trend, die de samenleving nu construeert als een enorme machine die menselijk kapitaal produceert en vervolgens het rendement op het aldus geproduceerde kapitaal maximaliseert door neurotische drukte op te wekken, een zelf-instrumentalisatie van de ergste soort. De elites, in plaats van hun eigen leven te leiden, zijn nu net zo veel of zelfs meer gecommercialiseerd. Meritocratische rijkdom kan je macht geven. Maar het geeft je niet de vrijheid om je leven voor je eigen doeleinden te leven.

Dit wordt gecombineerd met een tweede trend, mede veroorzaakt door exogene technologische veranderingen. De aard van werk in een geavanceerde kapitalistische samenleving als de VS beloont nu mensen aan de top van de meritocratische hiërarchie buitensporig, maar laat alle anderen slechter af. Dus de ongelijkheid van beloning binnen elk beroep of bedrijf is toegenomen. In een opvallende formulering waarschuwt Markovits voor het gevaar van de lompe proletarisering van de middenklasse in de Verenigde Staten. Markovits brengt deze transformatie in kaart voor een reeks beroepen en bedrijven, van McDonalds tot Silicon Valley. Kortom, meritocratie is nu ook in lijn met wat Robert Frank ooit de winner takes all economy noemde, waar de kosten om zelfs tweede te worden buitensporig hoog zijn.

Het resultaat is een alarmerende dystopie: elites geplaagd door de onzekerheid en neurose van het behoud van meritocratische privileges en grote delen van de middenklasse en armen buitengesloten van meritocratische kansenstructuren. De politiek raakt gepolariseerd omdat de elites denken dat ze recht hebben op hun voorrecht (en een gevoel van recht op basis van bekwaamheid is dieper dan een gevoel van overerving), en de rest heeft een hekel aan een gesloten systeem dat ze niet ideologisch kunnen bestrijden. De midden- en lagere klassen zijn meer gemarginaliseerd. Maar de bevoorrechten zijn, paradoxaal genoeg, zelfs nog meer geïnstrumentaliseerd, waar het doel van hun bestaan ​​is om de meritocratische machine zelf te dienen, niet om hun authentieke doelen in het leven te ontdekken. Ongelijkheid maakt concurrentie moordend.

Markovits heeft verschillende suggesties om deze dystopie te overwinnen: het gelijkstellen van het onderwijs zodat de voordelen van meritocratische privileges niet worden geconcentreerd, is een voor de hand liggend antwoord. Maar een radicale hervorming van de loonstructuren, waarbij de kosten om zelfs maar tweede te worden niet zo hoog zijn, is een andere, meer controversiële kwestie. Hij wil het belastingstelsel hervormen dat de verdringing van banen uit de middenklasse bevordert. Maar hoewel de aanbevelingen veel discussie zullen oproepen, lijdt het geen twijfel dat The Meritocracy Trap een indrukwekkende spiegel is van de lasten van meritocratie. Het is een van de belangrijkste boeken van onze tijd.

Pratap Bhanu Mehta is redacteur, deze website

Deel Het Met Je Vrienden: