Uitgelegd: Waarom social distancing volgen, in data

Nu openbare bijeenkomsten wereldwijd beperkt zijn, is de vraag hoe dergelijke bewegingen de trends van COVID-2019 beïnvloeden. Een blik op hoe de uitbraakcurve zich vormt, met of zonder social distancing, en waarom een ​​vlakkere curve helpt

Bij mildere symptomen is de kans groter dat geïnfecteerden actief zijn en het virus nog steeds verspreiden.

De afgelopen twee dagen hebben een aantal staten in India maatregelen afgedwongen om het aantal openbare bijeenkomsten te verminderen. Dit heet social distancing . Met 100.000 gemelde gevallen van COVID-19 in 100 landen, te beginnen met de uitbraak in Wuhan in China 10 weken geleden, hebben onderzoekers de trends in de verspreiding geanalyseerd en hebben ze gepleit voor sociale afstand als een strategie voor beperking en inperking.

Hoe werkt social distancing?

Om de snelheid van de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, zodat zorgstelsels de toestroom aankunnen, adviseren experts mensen massale bijeenkomsten te vermijden. Kantoren, scholen, concerten, conferenties, sportevenementen, bruiloften en dergelijke zijn over de hele wereld gesloten of geannuleerd, ook in een aantal Indiase staten. Een advies van de Amerikaanse Centers for Disease Control beveelt maatregelen op het gebied van sociale afstand aan, zoals: het verminderen van de frequentie van grote bijeenkomsten en het beperken van het aantal aanwezigen; het beperken van interacties tussen scholen; en in sommige situaties rekening houden met afstand of e-learning (wat kan worden geïnterpreteerd als hetzelfde doel als thuiswerken).

Wat is het doel van dergelijke beperkingen?

Vergeleken met dodelijkere ziekten zoals vogelgriep of H5N1 is coronavirus niet zo dodelijk – wat ironisch genoeg het ook moeilijker maakt om het in te dammen. Bij mildere symptomen is de kans groter dat geïnfecteerden actief zijn en het virus nog steeds verspreiden. Meer dan de helft van de gevallen aan boord van een cruiseschip dat in Californië is aangemeerd, vertoonde bijvoorbeeld geen symptomen.

In een briefing op 11 maart zeiden functionarissen van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) dat er actie moet worden ondernomen om overdracht op gemeenschapsniveau te voorkomen om de epidemie terug te brengen tot beheersbare clusters. De belangrijkste vraag voor overheden is hoe je de impact van het virus verkleint door het traject van zaken af ​​te vlakken van een scherpe belcurve naar een langgerekte verkeersdrempelachtige curve. Dit wordt flatten the curve genoemd. Hoe helpt ‘flatten the curve’?

Een langzame groei van patiënten kan door zorgstelsels veel meer worden opgevangen dan een sterke stijging. Het doel is eigenlijk om de spreiding in de tijd uit te stellen.

Zoals een rapport in The Atlantic stelde: Een pandemie is als een orkaan in slow motion die de hele wereld zal treffen. Als dezelfde hoeveelheid regen en wind ons in elk scenario zou treffen, is het beter om het in de loop van een dag te laten komen dan in een uur. Mensen zullen hoe dan ook lijden, maar door de schade uit te spreiden, kunnen zoveel mogelijk mensen voor elkaar zorgen.

Het beperken van de overdracht door de gemeenschap is de beste manier om de curve af te vlakken.

Hoe zag de curve eruit in China?

De cijfers laten zien dat het virus zich exponentieel verspreidde binnen Hubei, maar een plateau bereikte in andere provincies. Net zoals de Chinese provincies buiten Hubei de verspreiding in februari effectief hebben afgeremd, waren drie andere landen — Zuid-Korea, Italië en Iran — niet in staat om de curve af te vlakken.

Op 30 december begon de actieve zoektocht naar gevallen in Wuhan. Rond 21 januari begon het aantal gevallen sterk te stijgen tot ongeveer 550 besmettingen en 17 doden. De afsluiting van de stad Wuhan was twee dagen later. De volgende dag werden nog eens 15 Chinese steden gesloten, waardoor uiteindelijk 100 miljoen mensen werden afgezet. In Chinese regio's buiten Hubei stopten de nieuwe gevallen vanaf 9 februari. Al deze regio's hadden exponentieel kunnen exploderen, maar namen af.

Waar anders is de curve gegroeid en uiteindelijk afgevlakt?

Zoals gemeld in de WHO-briefing van 11 maart, komt 93% van de gevallen uit vier landen, waardoor het een ongelijke epidemie op mondiaal niveau is. Landen gebruiken verschillende test- en diagnosesystemen, waardoor vergelijkingen voorlopig zijn.

Het is echter duidelijk dat er tegen eind februari nieuwe gevallen begonnen te groeien in Zuid-Korea, Italië en Iran, en overtroffen alle Chinese regio's behalve Hubei.

Aan de andere kant zagen landen in de buurt van China - Japan, Taiwan, Singapore, Thailand - en Hong Kong een groei in het aantal gevallen. Sommigen zeggen dat dit komt omdat veel van deze landen hebben geleerd van de SARS-epidemie van 2003. De WHO noemde Singapore een goed voorbeeld van een all-over-overheidsbenadering.

Zuid-Korea is een uitschieter. Experts zeggen dat het land het virus binnen de eerste 30 patiënten bevatte, maar op 17 februari verspreidde de 31e het onder duizenden mensen en de symptomen vertoonden zich te laat voor autoriteiten om de uitbraak te controleren. Inmiddels is de groei van het aantal gevallen in Zuid-Korea afgenomen, terwijl Italië en Iran deze snel hebben overtroffen.

Waarom zijn Europa en de Verenigde Staten nu bezorgd?

De groei in Europese landen en de Verenigde Staten sinds begin maart lijkt op de aanvankelijke curves van Italië en Hubei tijdens hun respectievelijke groeifasen, waardoor ambtenaren zich afvragen of ze hetzelfde traject zullen volgen. Experts zeggen dat als landen soortgelijke maatregelen nemen als Singapore en Taiwan, ze dat lot wellicht kunnen ontlopen.

Er zijn nieuwe gevallen de kop opgestoken in Frankrijk, Duitsland, Spanje, de VS, Zwitserland en het VK. Tussen 5 en 6 maart waren er een aantal landen die hun zaakaantallen verdubbelden. In volgorde van de hoogste dagelijkse groei waren dit België, Zwitserland, de VAE, Nederland, Frankrijk, Oostenrijk, Maleisië, Zweden, Griekenland, de VS, Spanje, het VK en Noorwegen.

Deel Het Met Je Vrienden:

alice eklund ward