Het debuut van Nisha Susan is een knetterende verzameling verhalen over bedrog en verlangens in post-internet India
Aantrekking en verraad spelen zich af via e-mail, orkut-chatrooms, Twitter-tijdlijnen, datingsites en meditatie-apps, maar The Women Who Forgot to Invent Facebook and Other Stories gaat over mensen
De taal van het boek is speels en niet serieus.In een van mijn favoriete verhalen in The Women Who Forgot to Invent Facebook and Other Stories staat een dansleraar op de gladde vloer van een groene kamer en roept een bang meisje naar beneden: Als je die mudra doet, zou je eruit moeten zien als jij openen een kleine sindoor-doos, niet de koffer van je vader! Het toneel is een universiteitsfestival in Thiruvananthapuram, dat onze heldinnen, drie jonge vrouwen die er vrij zeker van zijn dat ze godinnen zijn, willen veroveren. Een krachtveld van glamour en opperste vertrouwen onderscheidt hen van pretendenten. In tegenstelling tot de meeste grondzoenende, doodsbange Bharatanatyam-dansers, dansten we graag voor de lol. Met zijn knetterende stijl, een oogverblindende omslag en een galerij met verwrongen personages, lijkt Nisha Susan's debuutverzameling verhalen een beetje op de vrouwen van 'Trinity' - het proza-equivalent van kijken hoe vrouwen op het podium stoeien met de muziek van AR Rahman na jaren van ernst en goedbedoelde open-the-sindoor-box-recitals. Dat lef komt van het hedendaagse landschap en de personages van het boek, een boosaardig auteuroog dat genadeloos observeert en de taal die zelfverzekerd is geworteld in de manier waarop veel stedelijke Indianen spreken. De verhalen millennial noemen, zegt echter niet veel. Wat ze het beste doen, is een genereuze en verfrissende nieuwsgierigheid tonen naar het bedrog en de verlangens van het leven in de steden van India na de liberalisering. 
De vrouwen die vergeten Facebook en andere verhalen uit te vindenNatuurlijk is het internet (ongeveer 25 jaar oud in India) wat het boek samenbrengt; aantrekking en verraad spelen zich af via e-mail en orkut-chatrooms, Twitter-tijdlijnen, datingsites en meditatie-apps. Maar de verhalen gaan meer over mensen, zegt Susan, 41, dan over technologie in de vorm van speculatieve fictie. Een van de eerste verhalen die ze in deze geest schreef, ging over een zeer online leven van een nerdy bibliofiel rond 2007, dat Susan niet in het boek heeft opgenomen. Ook ik leefde veel online en doe dat nog steeds, dus erover schrijven werd een leuke bezigheid, zegt ze. De begindagen van internet zijn een levendige herinnering voor de in Bengaluru gevestigde journalist-schrijver. Ik was 19 jaar oud en, net als de personages in ‘Trinity’, was ik naar een festival geweest. Ik ontdekte dat er de mogelijkheid was om via e-mail contact te houden met anderen. Dus ik liep vijf minuten van mijn huis naar een cybercafé en maakte een Hotmail-ID, herinnert ze zich. Twee decennia geleden, in Indiranagar, Bengaluru, waar Susan woonde, was elk tweede of derde gebouw een cybercafé... wat merkwaardig openbare en privéruimtes waren. Zelfs de kleine winkeltjes die bananen en kranten verkochten, hadden twee computers. Het was super toegankelijk en best verbazingwekkend. Ik herinner me de eerste zoekmachine, de mogelijkheid om meerdere tabbladen te gebruiken ... whoa! Je kon ineens twee dingen tegelijk doen, zegt ze tijdens een videogesprek. Als een echte digital native, legt The Women Who Forgot... het gevoel van ontdekking en bedrog van internet vast. Er is een veelvoud aan registers in de verhalen, verpakt in popcultuurreferenties uit de Hindi- en Malayalam-cinema en het Indiase internet zonder nauwgezette uitleg. Personages barsten in en uit bars, chatrooms, kantoren en literaire festivals; ouders, met uitzondering van de moeder-dochter in 'Missed Call' zijn schimmige aanwezigheden, meestal overbodig in een wereld van de jongeren. De taal van het boek is speels en niet serieus, en dwingt het Indiaas Engels om de vele accenten en stemmen te omarmen die je in de steden hoort. Het conversatie-element van de verhalen komt doordat Susan een dwangmatige verteller van anekdotes is. Het is niet iets speciaals aan mij. De meeste Indiërs zijn verhalenvertellers, ze kauwen je oren eraf als je ze een kans geeft. Veel van mijn inspanningen bij het schrijven zijn om al onze natuurlijke gaven voor het vertellen van verhalen te behouden en onze specifieke ervaringen vast te leggen, zegt Susan. Susan is ook de oprichtster van het feministische tijdschrift The Ladies Finger, maar het boek gaat niet gebukt onder enige ideologie. Ik heb nooit het nut ingezien van het schrijven van politiek correcte verhalen. Maar dat ding om de gevoelens van een personage binnen te kunnen gaan die je anders misschien zou afwijzen, is belangrijk voor mij als schrijver. Het is een ethische oefening die je zou kunnen ondernemen zonder de lezers ethische oefeningen op te dringen, zegt ze. De vrouwen van het boek zijn het hoogtepunt, en Susan schittert in het verkennen van de conflicten, niet alleen de studentenvereniging. Vrouwen zijn cruciaal geweest in het vormgeven van mijn leven. Maar het is geen Pollyanna-achtige relatie. Het was erg ingewikkeld, met veel spanning en grote gevechten. Dit kan het perspectief van een heel hetero persoon zijn: maar ik heb het gevoel dat mannen er niet veel toe doen, behalve in een bepaalde seksuele of romantische context. Vrouwen hebben mijn leven gedomineerd op manieren die vriendjes nooit hebben gedaan. Ze hebben mijn leven niet genomen en het uit elkaar gehaald zoals vrouwen dat deden, of het weer in elkaar gezet zoals vrouwen deden, zegt ze. Deel Het Met Je Vrienden:
