De politiek van het neerhalen van standbeelden begrijpen: wat brengt het over en wat mist het?
Over de hele wereld worden standbeelden van onderdrukking en onrecht omvergeworpen. Is hun vernietiging de enige optie of valt er ook te pleiten voor behoud?
Beelden aan de buitenkant van het surrogaathof worden vernield gezien tegenover een gebied dat de autonome zone van het stadhuis wordt genoemd en dat is opgericht om te protesteren tegen de politie van New York en ter ondersteuning van Black Lives Matter in de buurt van het stadhuis in Lower Manhattan, in New York Stad. Reuters In het kielzog van de Black Lives Matter-beweging in de VS, terwijl mensen over de hele wereld rekening beginnen te houden met de geschiedenis van discriminatie en ontmenselijking die achter verhalen over natievorming schuilgaat, zijn openbare standbeelden van prominente historische figuren een doelwit geworden van populaire woede . In de VS eisen Afro-Amerikanen al lang de verwijdering van openbare standbeelden ter ere van slavenhouders en verbonden helden, waaronder Jefferson Davis, terwijl inheemse Amerikanen bezwaar hebben gemaakt tegen de vele standbeelden van Christopher Columbus, die zij ervan beschuldigen verantwoordelijk te zijn voor de genocide van hun voorouders, die overal in het land voorkomen.
Tijdens de recente protesten zijn veel van deze standbeelden ofwel door demonstranten neergehaald of vrijwillig verwijderd door de mensen en instellingen die ze in de eerste plaats hebben neergezet. Een daarvan is een standbeeld van voormalig president Theodore Roosevelt waarop hij schrijlings op een paard staat afgebeeld en aan weerszijden geflankeerd door een Afrikaanse man en een Indiaanse man. Het American Museum of Natural History in New York, bij wiens ingang dit beeld stond, had verzocht om verwijdering omdat het, zoals de instelling in een verklaring zei, een raciale hiërarchie communiceerde.
chris pratt netto waard 2019
Bestelling tot stand brengen
Openbare standbeelden - of het nu gaat om echte mensen of om figuren die abstracte begrippen als God, nationale trots, vrede moeten vertegenwoordigen - zijn eeuwenlang een belangrijk propagandamiddel geweest, een bevestiging van macht die werd gebruikt om sociale en politieke hiërarchieën te vestigen. Tussen 30 BCE en 330 CE hielpen openbare standbeelden van de keizer, evenals prominente burgers, het Romeinse rijk verenigd te houden en het idee van Pax Romana te promoten. Eeuwen later, toen het Britse rijk groeide, werden overal in de koloniën standbeelden van Britse heersers, generaals en wetgevers geplaatst, waarmee ze hun toppositie in de politieke en sociale hiërarchie vestigden.
Standbeelden speelden niet alleen een rol bij het opbouwen van een rijk; ze waren ook cruciaal in andere soorten propaganda. Nazi-Duitsland maakte bijvoorbeeld sterk gebruik van de kracht van propagandakunst, waaronder niet alleen beeldhouwkunst, maar ook schilderkunst, muziek en film. Hitler had een goed gedocumenteerde minachting voor het modernistische en expressieve in de kunst, en verwierp het als gedegenereerd en als een daad van esthetisch geweld van de joden tegen de Duitse geest, zoals historicus Henry Grosshans schreef in Hitler en de kunstenaars. In plaats daarvan gaf het Derde Rijk opdracht voor werken die de nieuwe Duitse idealen van mannelijkheid en heldhaftigheid pushten en die waren gebaseerd op pure klassieke stijlen om de Arische raciale zuiverheid te weerspiegelen.
In de Sovjet-Unie ontwikkelde zich op dezelfde manier een realistische stijl genaamd socialistisch realisme, die bedoeld was om communistische waarden te idealiseren. Behalve schilderijen en affiches werden ook beelden van de arbeider en de boer, maar ook abstracte ideeën als jeugd en vitaliteit besteld. Overal werden standbeelden van Lenin en later Stalin opgehangen als herinnering aan de macht van de staat.
Een demonstrant neemt een selfie terwijl arbeiders het standbeeld van de Zuidelijke generaal Stonewall Jackson van zijn voetstuk verwijderen tijdens een hevige regenstorm op Monument Avenue op woensdag 1 juli 2020 in Richmond, Virginia. Vanaf 1 juli 2020 stond een nieuwe wet het toe om plaatsen te verwijderen standbeelden. (AP Foto/Steve Helber) De zaak voor beeldenstorm
Beeldenstorm — ontleend aan het laat-Griekse woord (late oudheid en Byzantijnse periode) eiconoclasten, wat betekent breker van iconen - heeft een lange geschiedenis die minstens zo ver teruggaat als het oude Egypte, toen farao Achnaton het traditionele polytheïsme verliet en opdracht gaf tot de vernietiging van de beelden van alle goden behalve die van de zonneschijf, Aten.
Gevallen van beeldenstorm komen voor in de oude en middeleeuwse geschiedenis, de meest bekende is de Byzantijnse Beeldenstorm in de 8e en 9e eeuw CE toen keizer Leo III de aanbidding van iconen (of idolen) verbood, wat leidde tot de vernietiging van iconen die door velen werden vereerd.
deadmau5 netto waarde
Ook de moderne geschiedenis staat bol van beelden van beeldenstorm, zij het meer expliciet politiek dan religieus. In 2003, nadat de binnenvallende coalitietroepen onder leiding van de VS Bagdad hadden ingenomen, was een van de krachtigste beelden die naar voren kwamen, dat van het standbeeld van Saddam Hoessein dat werd afgebroken. Foto's waarop Irakezen het standbeeld met hun schoenen slaan, spreken boekdelen over de louterende kracht van het vernietigen van fysieke herinneringen aan onderdrukking. Een soortgelijke vernietiging van de visuele herinneringen aan het Derde Rijk had direct na de Tweede Wereldoorlog in Duitsland en in de nasleep van de ontbinding van de Sovjet-Unie plaatsgevonden.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat, terwijl de Black Lives Matter-beweging over de hele wereld weergalmt, een van de krachtigste beelden die zijn van standbeelden die worden neergehaald of beschadigd, waaronder die van Zuidelijke helden in de VS en de slavenhandelaar Edward Colston in Bristol, VK. Architect en natuurbeschermer AGK Menon zegt: Of het nu gaat om de standbeelden van geconfedereerde soldaten in de VS of het standbeeld van Colston, hun vernietiging is de diepgewortelde reactie op racisme die zelfs vandaag bestaat. Het is een geleefde realiteit voor de demonstranten.
Ook in uitgelegd: Waarom een hoofdletter 'B' in 'Black' het hoogtepunt is van een zeer lange reis?
Het pleidooi voor instandhouding
Menon is echter van mening dat er een pleidooi is voor het behoud van beelden die fysieke herinneringen vormen aan onrecht en onderdrukking uit het verleden. Slechte geschiedenis is nog steeds geschiedenis, zegt hij. In Duitsland krijgen schoolkinderen nu les over de Holocaust, iets waar ze zich voor schamen. Gernams zei dat we niet mogen vergeten wat er is gebeurd en dat we het nooit meer mogen laten gebeuren. Dat is het doel van conserveren. Hoe weet je dat, tenzij je Auschwitz bewaart? Hoe zullen mensen zich herinneren wat er is gebeurd? Als natuurbeschermers oordelen we niet. Het is onze taak om het geheugen vast te houden, of het nu goed, slecht of onverschillig is.
De in Mumbai woonachtige indoloog en kunsthistoricus Sandeep Dahisarkar zegt: Hoewel de meeste beelden die we bijvoorbeeld in Mumbai zien, tijdens de koloniale periode zijn opgetrokken, waren ze niet alleen symbolen van macht, ze hebben ook een grote kunstwaarde. Ze zijn gemaakt door grote academische beeldhouwers en waren destijds erg duur. Niet veel beeldhouwers in India kunnen nu zo met marmer werken. We kunnen dus veel van hen leren.
darcy lapier echtgenoot
Express Explained staat nu op Telegram. Klik hier om lid te worden van ons kanaal (@ieexplained) en blijf op de hoogte van het laatste nieuws
Als voorbeeld verwijst hij naar twee prominente standbeelden uit het koloniale tijdperk van koning George V in Mumbai. Eén beeldde hem af als de koning-keizer en stond bij de poort van India. Het is nu verwijderd en op zijn plaats staat het standbeeld van Chhatrapati Shivaji Maharaj. Maar in plaats van het uit het zicht te plaatsen, had het beeld ook naast een ander standbeeld van George V kunnen worden geplaatst dat op het terrein van de Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya staat. Deze toont zijn jongere zelf, als de Prins van Wales, en het zou voor kunststudenten buitengewoon nuttig zijn geweest om de twee beelden te vergelijken en van hen te leren hoe leeftijd en positie worden afgebeeld in beeldhouwkunst.
Bovendien, zoals Menon opmerkt, eindigt de relevantie van beelden die de verschrikkelijke geschiedenis vertegenwoordigen niet met hun vernietiging. Het standbeeld van Colston werd in het water gegooid, maar dat is niet het einde van het verhaal. Het werd vervolgens uitgebaggerd en de stad Bristol gaat het weer ophangen, maar met alle graffiti van demonstranten en het touw om zijn nek, intact. Dat komt omdat ook deze protesten onderdeel zijn geworden van de geschiedenis die het beeld nu vertegenwoordigt, zegt hij.
Deel Het Met Je Vrienden:
