Uitgelegd: toen Jammu en Kasjmir een eigen premier hadden en Sadr-e-Riyasat

J&K had zijn eigen premier en Sadr-e-Riyasat tot 1965, toen de J&K-grondwet werd gewijzigd (zesde grondwet van de J&K-wijzigingswet, 1965) door de toenmalige regering van het Congres.

Een man uit Kasjmier roeit boot bij Dal Lake in Srinagar. (Express foto door Shuaib Masoodi/Bestand)

Recente verklaringen van de leider van de Nationale Conferentie, Omar Abdullah en premier Narendra Modi, hebben twee voormalige posities in Jammu en Kasjmir in de schijnwerpers gezet: de premier van J&K en Sadr-e-Riyasat (staatspresident).

Na een verklaring van BJP-president Amit Shah dat artikel 35A in 2020 kan worden afgeschaft, verwees Omar naar de tijd dat J&K zijn eigen Sadr-e-Riyasat en premier had. Inshallah krijgen we dat ook terug, zei hij. Modi bekritiseerde vervolgens Omar tijdens een bijeenkomst en tweette ook: Nationale Conferentie wil 14:00 uur, 1 in Kasjmir en 1 voor de rest van India... Totdat Modi er is, kan niemand India verdelen!

J&K premier

J&K had zijn eigen premier en Sadr-e-Riyasat tot 1965, toen de J&K-grondwet werd gewijzigd (zesde grondwet van de J&K-wijzigingswet, 1965) door de toenmalige regering van het Congres, die de twee posities verving met respectievelijk eerste minister en gouverneur.

De eerste premier van J&K, benoemd door Dogra-heerser Maharaja Hari Singh, was Sir Albion Banerjee (1927-29). De staat had nog negen premiers vóór de onafhankelijkheid. De eerste na de onafhankelijkheid was Mehr Chand Mahajan (oktober 1947-maart 1948). Hij werd vervangen door sjeik Mohammad Abdullah, die tot dan toe hoofd van de administratie was geweest.

Toen Abdullah op 9 augustus 1953 op bevel van Jawaharlal Nehru werd gearresteerd, werd Bakshi Ghulam Mohammad benoemd tot premier van J&K. De volgende twee J&K-premiers waren Khwaja Shamsuddin (1963-64) en congresleider Ghulam Mohammad Sadiq (tot 30 maart 1965).

Lees | Farooq Abdullah: Narendra Modi, Amit Shah 'grootste vijanden van mensen'

Het was tijdens Sadiqs ambtstermijn dat het Centrum de twee posten verving. Sadiq werd zelfs de eerste Chief Minister van J&K, die tot december 1971 diende.

Sadr-e-Riyasat

De J&K Constituerende Vergadering werd opgericht in september 1951 en verspreid op 25 januari 1957. De J&K Grondwet werd aangenomen op 17 november 1956, maar trad pas in werking op 26 januari 1957.

Op 10 juni 1952 deed het Comité voor Basisprincipes, aangesteld door de J&K Grondwetgevende Vergadering, de aanbeveling om de instelling van erfelijke heerschappij te beëindigen en het ambt van staatshoofd te verkiezen. Twee dagen later keurde de grondwetgevende vergadering het verslag unaniem goed. De grondwetgevende vergadering besloot dat het staatshoofd, genaamd Sadr-e-Riyasat, door de Wetgevende Vergadering zou worden gekozen voor een termijn van vijf jaar en erkend zou worden door de president van India.

Het Centrum was het er aanvankelijk niet mee eens omdat het in strijd was met de bepalingen van artikel 370, waarin de maharadja, handelend op advies van de ministerraad, als staatshoofd werd erkend. Na onderhandelingen werd de zaak op 24 juli 1952 opgelost, toen New Delhi ermee instemde J&K toe te staan ​​een gekozen Sadr-e-Riyasat te erkennen in plaats van een benoemde gouverneur. Alleen een permanente inwoner van J&K kan Sadr-e-Riyasat worden. Eenmaal gekozen door de Wetgevende Vergadering, moest de Sadr-e-Riyasat worden erkend en vervolgens benoemd door de president van India.

Op aanbeveling van de J&K Grondwetgevende Vergadering vaardigde de president op 17 november 1952 een grondwetsbesluit uit op grond van artikel 370 waarin stond dat de deelstaatregering de gekozen Sadr-e-Riyasat betekent, handelend met hulp en advies van de ministerraad. Het enige compromis dat de J&K-leiding sloot, was om de zoon en regent van Maharaja Hari Singh sinds 1949, Karan Singh, te kiezen als de eerste Sadr-e-Riyasat.

Karan Singh was de enige Sadr-e-Riyasat, die diende vanaf 17 november 1952, totdat de functie werd afgeschaft en vervangen door de centraal benoemde gouverneur op 30 maart 1965. In feite werd Karan Singh ook de eerste gouverneur.

het amendement

Het zesde amendement op de J&K-grondwet, uitgevoerd in 1965, bracht een fundamentele wijziging aan in de basisstructuur. Op grond van artikel 147 moet een amendement worden goedgekeurd door de Sadr-e-Riyasat nadat een wetsontwerp is aangenomen met een tweederdemeerderheid van het Huis, terwijl artikel 147 zelf niet kan worden gewijzigd door de staatswetgever, en evenmin kan een amendement dat wijzigt de bepalingen van de grondwet van India zoals die van toepassing zijn met betrekking tot J&K. Sadr-e-Riyasat werd echter vervangen door gouverneur in de J&K-grondwet, behalve in sectie 147, die niet kon worden gewijzigd. Dit heeft geleid tot het bestaan ​​van twee soorten staatshoofden in de grondwet: Sadr-e-Riyasat en gouverneur. In 1975 verbood een presidentieel bevel, uitgevaardigd op grond van artikel 370, de J&K-wetgevende macht om enige wijziging aan te brengen in de J&K-grondwet met betrekking tot de benoeming en bevoegdheden van de gouverneur.

In december 2015 oordeelde het J&K High Court dat de omzetting van de post van Sadr-e-Riyasat in gouverneur ongrondwettelijk was. De 'keuzestatus' van staatshoofd was een belangrijk kenmerk van constitutionele autonomie die de staat genoot, een onderdeel van het 'basiskader' van de staatsgrondwet en daarom niet binnen de wijzigingsbevoegdheid van de staatswetgever, aldus het arrest. Het voegde eraan toe: In termen van voornoemde wijziging wordt de gouverneur benoemd door de president en wordt hij staatshoofd. Het ambt van staatshoofd houdt na de wijziging op 'electief' te zijn. Het zesde amendement veranderde daarom niet alleen de nomenclatuur, maar ook de geschiktheid, wijze en wijze van benoeming van het staatshoofd.

De belangrijkste partijen van J&K, met name de Nationale Conferentie waarvan de oprichter Sheikh Mohammad Abdullah een sleutelrol speelde bij de toetreding van de staat in 1947, hebben gevraagd om het herstel van de autonomie van J&K in de oorspronkelijke status, zoals overeengekomen tijdens de onderhandelingen in 1947. In 2000, toen de NC aan de macht was na in 1996 met een tweederde meerderheid te hebben gewonnen, nam de wetgevende vergadering een staatsautonomierapport aan, waarin werd gestreefd naar herstel van de staatsautonomie tot de positie van 1953, wat het herstel van de premier zou hebben betekend en Sadr-e-Riyasat posities. De toenmalige Vajpayee-regering verwierp summier de resolutie die door de Vergadering was aangenomen.

is clark howard joods

Deel Het Met Je Vrienden: