'Afghanistan heeft zoveel meer': Khaled Hosseini blikt terug op zijn geboorteplaats

Hij deelde zijn gedachten over het land, wat mensen die er een beter begrip van willen hebben, zouden moeten lezen en wat hij ziet als de morele verplichting van Amerika jegens het Afghaanse volk. Dit zijn bewerkte fragmenten uit het gesprek.

De auteur van The Kite Runner en A Thousand Splendid Suns, geboren in Afghanistan, vertelt over de pijn en frustratie van het van een afstand kijken naar het land. (Jordi Matas/UNHCR via The New York Times)

Geschreven door Elizabeth A Harris

Zoals zoveel mensen zag romanschrijver Khaled Hosseini de afgelopen dagen met afschuw en verdriet hoe Afghanistan in de handen van de Taliban viel.

Hoewel hij sinds 1980 in de Verenigde Staten woont, werd hij geboren in Kabul, en zijn bekendste boeken, zoals The Kite Runner en A Thousand Splendid Suns, zijn diep geworteld in de geschiedenis en cultuur van het land. Woensdag sprak hij in een telefonisch interview zijn frustratie uit dat Amerikanen, en de rest van de wereld, al zo lang over het land horen in de context van dood en verderf, en zelden van de mensen die er wonen.

Als je verhalen over Afghanistan opzoekt, zei hij, het gaat altijd over geweld, het gaat over ontheemding, het gaat over de drugshandel, het gaat over de Taliban, het gaat over de Amerikaanse initiatieven. Er is bitter weinig over het Afghaanse volk zelf.

Miljoenen lezers hebben zich voor dit perspectief tot zijn boeken gewend, hoewel hij dat als een gemengde zegen beschouwt, omdat hij zegt dat noch hij, noch zijn fictie als representatief voor zijn thuisland moet worden beschouwd. Maar ik heb wel een perspectief, en ik voel me sterk over wat er gaande is in Afghanistan, zei hij.

keke vencill echtgenoot

Hij deelde zijn gedachten over het land, wat mensen die er een beter begrip van willen hebben, zouden moeten lezen en wat hij ziet als de morele verplichting van Amerika jegens het Afghaanse volk. Dit zijn bewerkte fragmenten uit het gesprek.

Vraag: Hoe is uw beeld van de toekomst van Afghanistan in de loop van het jaar veranderd?

A: Ik was begin 2003 in Afghanistan en in die tijd was er vrijwel geen opstand. Er was een zeer onstuimig optimisme over deze semi-Jeffersoniaanse democratie en over waar het land naartoe ging: gendergelijkheid, rechten voor meisjes en vrouwen, mensen die kunnen deelnemen aan een open en representatief politiek proces. Dat speelde allemaal mee.

In de loop der jaren hebben we onze verwachtingen bijgesteld, en na verloop van tijd gingen we verwachten dat, nou ja, dat was allemaal een luchtkasteel, maar waar we tenminste op kunnen hopen is een gecompromitteerde vorm van democratie, met corruptie en allerlei soorten problemen. Maar de Afghanen in de steden lijken in ieder geval veilig te zijn. Ze weten dat er de afgelopen twintig jaar veel vooruitgang is geboekt in Afghanistan, en dat gaf me hoop. En natuurlijk is die hoop de afgelopen jaren afgenomen. En de afgelopen dagen zijn ze volkomen verpletterd.

V: Wat moeten mensen nu lezen om Afghanistan en de Afghaanse bevolking beter te begrijpen?

A: Ze zouden geschiedenisboeken moeten lezen. Ze zouden mensen moeten lezen die Afghanistan echt kennen en goed kennen. Veel mensen hebben op mijn boeken vertrouwd om een ​​beeld te krijgen van wat Afghanistan is, en dat is prima, maar het is nooit mijn bedoeling geweest dat mijn boeken representatief zouden zijn voor wat het Afghaanse leven is. Ik hoop dat mensen veel dieper graven dan dat en geschiedenisboeken lezen en op die manier meer leren over Afghanistan.

V: Maar de vraag naar uw boeken is gestegen. Is er iets dat je wilt dat mensen weten die voor het eerst een van hen oppakken?

A: Dit zijn verhalen. Dit is het perspectief van iemand die in ballingschap leeft, in wezen sinds 1980. Salman Rushdie zei dat het standpunt van de persoon in ballingschap over hun thuisland altijd door een gebarsten spiegel is, en dat is helemaal waar voor mij. Ik ben altijd heel voorzichtig geweest om ervoor te zorgen dat mensen me niet verwarren met een of andere Afghaanse ambassadeur of Afghaanse vertegenwoordiger. Ik woon er al lang niet meer.

Maar ik heb wel een perspectief, en ik voel me sterk over wat er gaande is in Afghanistan, en ik heb een diepe genegenheid en een diepe emotionele band met de mensen daar, met het land, met de cultuur, met de geschiedenis en het erfgoed. Ik hoop dat mijn boeken een beetje inzicht geven in wat Afghanistan is, buiten de gebruikelijke verhaallijnen die we in de media zien over Afghanistan als broedplaats voor terrorisme of de Taliban, de opiumhandel, de oorlogscycli.

Afghanistan heeft zoveel meer te bieden. Het is een prachtig land met mooie, nederige, vriendelijke, gastvrije, gastvrije en charmante mensen. Iedereen die in Afghanistan is geweest, zegt: ik ben op veel plaatsen in de wereld geweest, maar ik ben nog nooit op een plaats als Afghanistan geweest. We noemen het de Afghaanse bug - mensen die daarheen gaan, raken besmet met de Afghaanse bug. Het is een heel speciale plek. Het is een prachtige plek, zowel fysiek als de mensen zelf, en als je dat eenmaal weet, als je daar eenmaal van hebt geproefd, als je eenmaal in contact bent geweest met die mensen, en brood hebt gebroken en thee gedronken, de tragedies, de dingen die je op televisie ziet, krijgen een heel andere dimensie. Het wordt persoonlijk en het wordt gewoon heel erg pijnlijk.

Vraag: Wat wil je dat mensen die dit lezen nog meer weten?

A: Vele, vele Afghanen kochten in wat de VS verkochten. Ze sloten zich aan bij de Amerikaanse doelstellingen, ze sloten zich aan bij Amerikaanse initiatieven, zich er volledig van bewust dat ze daardoor doelwit zouden worden in de ogen van opstandige groepen als de Taliban. Ze deden het toch in de hoop op een betere toekomst voor het land, in de hoop op een betere toekomst voor de kinderen, in de hoop dat het land stabieler en vreedzamer zou worden, meer representatief voor alle geledingen van de Afghaanse samenleving. Ik geloof dat ze ongelooflijk moedig waren om het te doen.

Dus ik wil dat mensen contact opnemen met hun vertegenwoordigers, hun leiders, en zeggen: we hebben een morele verplichting jegens die mensen, we moeten die mensen evacueren. We kunnen niet toestaan ​​dat onze partners – de VS noemen het Afghaanse volk al 20 jaar onze partners – we kunnen niet toestaan ​​dat onze partners worden vermoord. Om opgesloten te worden, geslagen en gemarteld en vervolgd te worden nu we vertrokken zijn. We hebben een morele plicht om door te gaan.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk in The New York Times.

Deel Het Met Je Vrienden: