Indus Water Verdrag op 60-jarige leeftijd: waarom het een frisse look moet geven

De rol van India, als een verantwoordelijke bovenoever die zich aan de bepalingen van het verdrag houdt, is opmerkelijk, maar het land staat de laatste tijd onder druk om te heroverwegen in hoeverre het zich aan de bepalingen kan blijven houden, aangezien zijn algemene politieke betrekkingen met Pakistan onhandelbaar wordt.

Kishanganga, een zijrivier van Jhelum in het Bandipore-district van Jammu en Kasjmir in 2012. (Express Archief)

19 september markeert de 60e verjaardag van het Indus Water Verdrag (IWT) tussen India en Pakistan, een verdrag dat vaak wordt aangehaald als voorbeeld van de mogelijkheden van vreedzaam samenleven die ondanks de moeizame relatie bestaan. Weldoeners van het verdrag noemen het vaak ononderbroken en ononderbroken. De Wereldbank, die als derde partij een cruciale rol speelde bij de totstandkoming van de binnenvaart, blijft er bijzonder trots op zijn dat het verdrag functioneert.

De rol van India, als een verantwoordelijke bovenoever die zich aan de bepalingen van het verdrag houdt, is opmerkelijk, maar het land staat de laatste tijd onder druk om te heroverwegen in hoeverre het zich aan de bepalingen kan blijven houden, aangezien zijn algemene politieke betrekkingen met Pakistan onhandelbaar wordt.

Billijke waterverdeling

Terug in de tijd was het opdelen van het Indus-riviersysteem onvermijdelijk na de opdeling van India in 1947. De formule voor delen die na langdurige onderhandelingen werd bedacht, sneed het Indus-systeem in twee helften. De drie ‘westelijke rivieren’ (Indus, Jhelum en Chenab) gingen naar Pakistan en de drie ‘oostelijke rivieren’ (Sutlej, Ravi en Beas) werden verdeeld over India. Het leek misschien billijk, maar het feit bleef dat India 80,52 procent van de totale waterstroom in het Indus-systeem toestond aan Pakistan. Het gaf ook Rs 83 crore in pond sterling aan Pakistan om te helpen bij het bouwen van vervangende kanalen van de westelijke rivieren. Een dergelijke vrijgevigheid is ongebruikelijk voor een bovenoever.

India stond zijn bovenste oeverstaten op de westelijke rivieren toe voor de volledige rechten op de oostelijke rivieren. Water was van cruciaal belang voor de ontwikkelingsplannen van India. Het was daarom van vitaal belang om de wateren van de 'oostelijke rivieren' voor het voorgestelde Rajasthan-kanaal en de Bhakra-dam te krijgen, zonder welke zowel Punjab als Rajasthan droog zouden blijven staan, wat de voedselproductie van India ernstig zou belemmeren. Jawaharlal Nehru, die in 1963 de Bhakra-kanalen inwijdde, beschreef het als een gigantische prestatie en een symbool van de energie en ondernemingszin van de natie.

In Pakistan was het echter een aanleiding van sterke wrok, treurend dat India wegkwam met de totale stroom van 33 miljoen acre-voet op de oostelijke rivieren, praktisch voor een lied. Nehru was zich er altijd van bewust dat de Bhakra-kanalen niet ten koste mogen gaan van verminderde watertoevoer naar Pakistan. Hij was echter ook heel duidelijk dat India's belang bij de oostelijke rivieren moet worden beschermd, in de hoop dat de twee landen op een dag in der minne en hartelijk zullen leven zoals de Verenigde Staten en Canada in Noord-Amerika wonen.

Jawaharlal Nehru en Choudhary Ranbir Singh met twee andere collega's kijken naar Bhakra Dam. (Archief)

Toenemend onbehagen

Dat is natuurlijk niet gebeurd. Integendeel, de Pakistaanse leiders beschouwen het delen van de wateren met India als een onafgemaakte zaak. Wat vandaag de dag discutabel is, heeft niets te maken met het delen van water, dat is geregeld onder de IWT, maar of de Indiase projecten op de westelijke rivieren, met name Jhelum en Chenab, zoals Pakistan beweert, voldoen aan de technische bepalingen. Omdat het een lagere oeverstaat is, stelt Pakistans scepsis tegenover India het in staat om de kwestie steeds meer te politiseren. Het is niet verwonderlijk dat het hoge troepenniveaus en alertheid handhaaft rond de kanalen aan het oostfront, uit angst dat India zal proberen de westelijke rivieren onder controle te krijgen.

Door zijn strategische ligging en belang blijft het Indusbekken duidelijk veel internationale aandacht krijgen. David Lilienthal, die aan het hoofd stond van de Tennessee Valley Authority en later de Atomic Energy Commission, vreesde na een bezoek aan India en Pakistan in 1951 zelfs dat er nog een Korea in de maak was, wat de Wereldbank ertoe aanzette om te bemiddelen bij de regelingen voor het delen van water.

Express uitgelegdis nu aanTelegram. Klik hier om lid te worden van ons kanaal (@ieexplained) en blijf op de hoogte van het laatste nieuws

Zo nu en dan wordt er in India geschreeuwd om het afschaffen van de binnenvaart als reactie op het grensoverschrijdende terrorisme en de onverzettelijkheid van Pakistan. Elke poging daartoe zou een aantal politiek-diplomatieke en hydrologische factoren vereisen, evenals een politieke consensus. Dat het verdrag ononderbroken is gebleven, komt omdat India zijn ondertekenaar respecteert en grensoverschrijdende rivieren waardeert als een belangrijke verbinder in de regio in termen van zowel diplomatie als economische welvaart. Er zijn verschillende gevallen geweest van terreuraanslagen – het Indiase parlement in 2001, Mumbai in 2008 en de incidenten in Uri in 2016 en Pulwama in 2019 – die India, binnen het Verdrag van Wenen inzake het verdragenrecht, ertoe hadden kunnen aanzetten zich terug te trekken uit de binnenvaart. Bij elke gelegenheid koos India er echter voor om dit niet te doen.

heronderhandeling

Met intrekking als optie die India aarzelt om te nemen, is er een groeiend debat om de bestaande binnenvaart aan te passen. Hoewel het verdrag op het moment dat het werd ondertekend misschien een doel had, is het nu met een nieuwe reeks hydrologische realiteiten, geavanceerde technische methoden in de constructie van dammen en de-verzilting dringend nodig om het opnieuw te bekijken.

Artikel XII van het IWT zegt dat het van tijd tot tijd kan worden gewijzigd, maar er wordt zorgvuldig nota van genomen door een naar behoren geratificeerd verdrag dat voor dat doel tussen de twee regeringen is gesloten. Pakistan ziet geen verdienste in enige wijziging, aangezien het in 1960 al een goede deal heeft gesloten. India's beste optie zou daarom zijn om de bepalingen van het verdrag te optimaliseren.

India is jammerlijk tekortgeschoten in het niet gebruiken van de 3,6 miljoen acre voet (MAF) toegestane opslagcapaciteit die door de binnenvaart op de westelijke rivieren is verleend. Door slechte waterontwikkelingsprojecten kon er gemakkelijk 2-3 MAF water naar Pakistan stromen, dat dringend moet worden gebruikt. Verder is van de totale geschatte capaciteit van 11406 MW elektriciteit die kan worden opgewekt uit de drie westelijke rivieren in Kasjmir, tot dusver slechts 3034 MW afgetapt.

Mis het niet uit Explained | Verklaarde ideeën: hoe de relaties tussen het centrum en de staat op een duurzame basis kunnen worden verbeterd?

jackie zeman plastische chirurgie

Uttam Kumar Sinha is fellow bij het Manohar Parrikar Institute for Defense Studies and Analyses, New Delhi.

Deel Het Met Je Vrienden: